Bobur — fidoyi ota
«Boburnoma» ma’lumotlaridan biz Boburni o‘z ukalari, opa-singillariga g‘amxo‘r, xola va bo‘lalarining, tog‘alarining, xullas, barcha urug‘larining qadriga yetuvchi andishali inson sifatida taniymiz. Har ikki ukasini o‘zi bilan Kobulga, so‘ng Hindistonga olib ketdi; ularni tarbiyaladi va qadrladi. Pochchasi Mirzoxon Bobur taxtini olganda xolasi tufayli, xolavachchalarining yuzini qilib, u o‘limga mustahiq bo‘lsa ham, kechirdi.
Farzand tarbiyasi masalasida ham Bobur idrokli ma’rifatparvar, talabchan ustoz maqomidagi padardir.
Humoyunga yozgan xatida uning yozuvidagi nuqsonlar, uslubidagi kamchiliklarni qayd etadi; hukmdorga xos bo‘lmagan xilvatparastlikni tanqid qiladi; ko‘p bilan ishlash, beklar bilan shug‘ullanish, kengashish shartligini uqtiradi.
O‘zi ham otalik baxtidan surur topadi. Maqtovga xasis bo‘lgan Bobur Humoyunning axloq-odobi va kamolotiga juda yuqori baho beradi.
Humoyun mirzo ota-onasini sog‘inib o‘z viloyati Badaxshonni tashlab Ograga keladi.
U otasi Boburni shu darajada qo‘msaganki, yirik viloyat hukmdorligidan ota diydorini ustun qo‘yib, poytaxtda qolish mayli borligini odob doirasida bildiradi (matn tabdili): «Muhammad Humoyun, bir yili ediki, Badaxshonda diydorlardan ayru tushib edi. So‘ngra bizni sog‘inib, Badaxshonni kuyovi Mirzo Sulaymonga topshirib, bir kunda Kobulga keldi. Mirzo Komron ham Qandahordan Kobulga kelgan ekan. Iydgohda muloqot qilib, hayron bo‘lib, qaytish sababini so‘rabdi. Muhammad Humoyun bizning ishtiyoqimizni aytib, Mirzo Hindolni Kobuldan Badaxshonga yuborib, bizning tarafga yuraberipti. Bir necha kunda poytaxt Ograga yetib, o‘sha soatda, biz uning onasi bilan nomini aytib, so‘zlashib o‘tirib edik, yetib keldi.
Ko‘ngullar gul kabi ochilib, ko‘zlar chirog‘dek yorishdi. Muqarrar har kuni katta ziyofat edi. Bir-birimiz bilan to‘yib-to‘yib suhbat qilardik. Chindan ham suhbatda mislsiz edi va komil inson kim, der edilar, shu edi.
… bizga shunday xabar yettikim, koshg‘ariylar kelib, Badaxshonni oldilar. Biz Xoja Xalifaga buyurdikki, Badaxshonga borib, o‘z mulohazasicha bu masalani hal qilib kelsin. Biroz tushunmovchilik bo‘ldimikan, u qabul qilmadi. Muhammad Humoyunga aytdikki: «Sen borsang qanday bo‘larkan?». U javob berdiki: «Farmonni bajarmaslikka ilojim yo‘q. Biroq o‘z ixtiyorim bilan diydoringizdan ayrilgim kelmaydi». Shuning uchun Mirzo Sulaymonni Badaxshonga jo‘natdik».
Keyinroq Bobur Humoyunni Sanbal viloyatiga hokim qilib jo‘natadi. Olti oycha turadi-yu, negadir, ob-havosi yoqmaydimi, doim isitmalay boshlaydi. Ota buyrug‘i bilan Humoyun mirzo poytaxtga keltirilib, mumtoz tabiblar qaramog‘ida bo‘ladi. Biroq hadeganda tuzalavermaydi. Farzandining kuyib-yonib yotishini har kuni ko‘raverib, Boburning toqati toq bo‘ladi. Saltanatning ulug‘ kishisi Mir Abdulqosim Boburga arz qiladiki, bunday dard darmoni uchun eng yaxshi narsalarni sadaqa qilmoq kerak: toki Olloh taolo sihat-salomatlik bersin. Voqea davomini «Boburnoma»dan o‘qiylik (matn tabdili): «Mening ko‘nglimga keldiki, Muhammad Humoyunning mendan boshqa yaxshiroq narsasi yo‘q. Men o‘zim sadaqa bo‘layin, Xudo qabul qilsin. Xoja Xalifa va boshqa yaqinlar dedilarki: Muhammad Humoyun sihat topar, siz bu so‘zni nechun tilingizga keltirasiz? Maqsad: dunyo matoidan yaxshisini sadaqa qilmoqdir. Ibrohim bilan bo‘lgan urushda qo‘lga tushgan olmosni siz Muhammad Humoyunga hadya etgan edingiz. O‘shani sadaqa qilmoq kerak.
Tilimga keldiki, dunyo moli uning evaziga yararmidi?! Men o‘zimni unga fido qilaman. Chunki uning ahvoli juda og‘ir. Men ortiq uning kuyib-o‘rtanishlariga toqat qilolmayman.
O‘sha holatda uning huzuriga kirib, uch marotaba boshidan aylanib-o‘rgilib, dedimki: «Har qancha darding bo‘lsa men ko‘tardim.»
O‘sha zahoti men og‘ir bo‘ldim, u yengil bo‘ldi. U sihat bo‘lib o‘rnidan turdi. Men noxush bo‘lib yiqildim…».
Bobur ertasi kuni taxtu tojni Humoyun mirzoga topshiradi va ko‘p o‘tmay vafot etadi.
«Boburnoma»da badiiy san’atlar — tasviriy va ifodalilik vositalari namunalarini ko‘plab kuzatish mumkin. Chunonchi, yuqoridagi o‘g‘ilning kelishi tufayli ota-onaning behad shodlanganliklari talqinidagi matnda qo‘llanilgan tashbih (o‘xshatish) san’ati ham tabiiyligi, ham latofati bilan o‘quvchini rom etadi: «Ko‘ngullar gul kabi ochilib, ko‘zlar chirog‘dek yorishdi».
Nasrda shoir Bobur she’riyatiga xos qatma-qat tazodlar — qarama-qarshi ma’noli so‘zlarni qatorlashtirish va ichki qofiyasimon — ohangdoshlik yaratuvchi saj’ usulini qo‘llash holatlari ham oz emas: «Har necha dedilarki: «G‘orga boring». Bormadim. Ko‘ngilga kechdikim: barcha el qorda va chopqunda, men issiq uyda va istirohat bilan; unda barcha el tashvish bilan mashaqqatda, men bunda uyqu bilan farog‘atda». Matndagi «qor va chopqun» kabi tushunchalar yonida rohat-farog‘atni ifodalovchi «issiq uy va istirohat» so‘zlari zidligi voqea ta’sirchanligini kitobxon ko‘ngliga yetkazishda unumli tazod vositasidir. Muallifning sehrgarligi shundaki, u qayd etilgan ushbu tazod ko‘rsatkichlari bilangina cheklanmaydi. Balki, ularni qalashtirib tashlaydi: «tashvish va mashaqqat» hamda «uyqu va farog‘at» so‘zlaridagi ma’no zidligi ham ana shu badiiy san’atdan Boburning unumli foydalanganligini ko‘rsatadi. Bu usul nur va soyalar o‘yini bo‘lib, ham kitobxon diqqatini tortadi, ham yurakka kuchliroq ta’sir etadi.
Quyidagi qisqa gapdagi xushohanglik saj’ san’ati tufayli yuzaga kelgandir:
«Bajavr eli chun bog‘iy edilar, islom eli bila yog‘iy edilar».
Nazmda mutoyiba vaziyatlarini aks ettirish, so‘z o‘yini qilib bir so‘zni ikki ma’noda qo‘llay olish mahorati ayniqsa qayd etgulikdir. Bobur Samarqand hokimi Fo‘lod(Po‘lat) Sultonga o‘z she’rlari devonini yuborib, maktubga ushbu qit’asini ham ilova qiladiki, to‘rtinchi misradagi «Fo‘lod» so‘zi ham hokimning ismi, ham po‘lat (qattiq) ma’nolarini ifodalagani tufayli iyhom san’ati kuzatiladi:
Ul sarvning harimig‘a gar yetsang, ey sabo,
Bergil bu hajr xastasidin yod ko‘ngliga.
Rahm aylabon sog‘inmadi Boburni, bor umid
Solg‘ay Xudoy rahmni Fo‘lod ko‘ngliga.
So‘nggi misrani o‘quvchi quyidagicha ikki xil mazmunda idrok eta oladi:
Birinchisi: Xudo Fo‘lod (sulton) ko‘ngliga rahm solsin.
Ikkinchisi: Xudo uning po‘lat ko‘ngliga rahm solsin.
Iyhomdek nozik badiiy san’atni daho Alisher Navoiy «xossa (yuksak) ma’nolar»ni ifodalovchi vosita deb qayd etgani ma’lumdir.
Darhaqiqat, yuqoridagi qit’aning to‘rtinchi misrasidagi ikki xil mazmunni sezgan kitobxon ijodkor salohiyatiga qoyil qoladi.
